O groźbie karalnej mówimy w przypadku, gdy sprawca ma wpływ na poczucie bezpieczeństwa ofiary. Niezależnie od tego w jaki sposób sprawca zastrasza swoją ofiarę, takie zachowanie podlega grzywnie, a nawet ograniczeniu wolności do lat 2. Czym są groźby karalne? Gdzie szukać pomocy? Czym są groźby karalne? Groźby karalne stanowią jedne z najpowszechniejszych przestępstw. Z uwagi na zagrożenie karą w maksymalnym wymiarze 2 lat pozbawienia wolności kwalifikowane są jako występki. Kodeks karny umieszcza groźby karalne w rozdziale przestępstw przeciwko wolności pod art. 190 KK. Zgodnie z przepisem art. 190 ust. 1 Kodeksu karnego groźbę karalną stanowi zachowanie gdy osoba grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby jej najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że ta będzie spełniona. Przykładowo za groźbę karalną może stanowić wykrzykiwanie przez jedną osobę podczas kłótni w stosunku do drugiej takich słów jak „zabiję cię”, „połamię ci nos”, „podpalę ci dom”. Za groźby karalne poczytuje się także grożenie wyrządzeniem krzywdy najbliższej rodzinie rozmówcy. Jak rozpoznać groźby karalne? Co istotne, groźba musi zostać sformułowana w taki sposób, aby budziła realne poczucie zagrożenia, a nie była jedynie elementem żartu czy swobodnej rozmowy, z kontekstu której nie wynika, aby rozmówcy lub jego najbliższym groziło jakieś niebezpieczeństwo. Bez znaczenia, jest jednak to czy grożący miał realną możliwość spełnienia groźby, ponieważ liczy się jedynie uzasadnione odczucie pokrzywdzonego, co do tego że groźba ta może zostać spełniona. Groźba taka może być wyrażona na kilka sposobów: słownie pisemnie (list, mail, sms, wiadomości na portalach społecznościowych) gestem za pomocą rysunku, grafiki czy przerobionego zdjęcia swoim zachowaniem (użycie noża pod szyją ofiary) Groźba karalna a groźba bezprawna Od pojęcia groźby karalnej należy odróżnić groźbę bezprawną. Co prawda, sama groźba bezprawna jest równocześnie groźbą karalną, ale poza tym za groźbę bezprawną uznaje się groźbę wszczęcia postępowania karnego lub innego, w których może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, a także możliwość rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby dla niej najbliższej. Groźba karalna zagrożona jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo w najcięższych przypadkach karą pozbawienia wolności do lat 2. Gdzie szukać pomocy? Ściganie tego przestępstwa odbywa się jedynie na wniosek pokrzywdzonego. Taki wniosek należy złożyć w wybranej jednostce policji lub w prokuraturze. W takim przypadku, warto skonsultować się z prawnikiem, który pomoże poprowadzić sprawę w odpowiedni sposób, a także oceni zebrane dowody. Adwokat sprawy karne Warszawa pomoże również określić, czy groźby mają charakter jedynie złośliwy, czy podlegają karze.

W dzisiejszym wpisie poddamy analizie zasady odpowiedzialności za groźbę karalną – art. 190 § 1 kodeksu karnego. Odpowiemy na pytanie o to, czym jest groźba karalna, jakie są najczęstsze sposoby działania sprawców i na jaką karę naraża się osoba dopuszczająca się groźby. Groźba to zapowiedź, że popełni się przestępstwo na szkodę osoby, do której groźba jest skierowana lub jej osoby najbliższej, jeśli wzbudza u osoby zagrożonej poczucie uzasadnione obawy. Groźba oddziałuje na psychikę osoby pokrzywdzonej przez wzbudzenie obawy, że zostanie spełniona. Zapowiedź popełnienia przestępstwa dotyczy popełnienia zbrodni, występku lub przestępstwa skarbowego; nie jest groźbą karalną zapowiedź popełnienia wykroczenia lub tzw. deliktu (zawinionego czynu wyrządzającego szkodę). Groźba karalna może zostać wyrażona w jakikolwiek sposób zrozumiały dla pokrzywdzonego. Może przybrać postać wyraźną lub dorozumianą. Możliwe jest grożenie ustne, pisemne, gestem. Groźba karalna może zostać skierowana do pokrzywdzonego lub jego osoby najbliższej bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób. Uznaje się, że groźba karalna skierowana pośrednio jest podstawą do przypisania grożącemu odpowiedzialności karnej, gdy pomiędzy grożącym a pośrednikiem istnieje porozumienie dotyczące przekazania groźby lub gdy grożący informując pośrednika o groźbie przynajmniej przewidywał, że dojdzie ona do wiadomości pokrzywdzonego i godził się na to. Kodeks karny przyjmuje także, że nie stanowi przestępstwa wyrażona wobec pośrednika groźba popełnienia przestępstwa, jeśli została skierowana przeciwko osobie niedostatecznie zindywidualizowanej (np. poinformowanie osoby trzeciej o zamiarze wysadzenia w powietrze „jakiegoś”, nieokreślonego budynku administracji rządowej, nie stanowi groźby karalnej, choćby osoba trzecia miała uzasadnioną obawę spełnienia zapowiedzi). Groźba karalna nie może zostać skierowana przeciwko osobie prawnej lub innej jednostce organizacyjnej, gdyż nie mogą one odczuwać lęku (obawy spełnienia groźby). Adresatem groźby karalnej może być osoba reprezentująca jednostkę organizacyjną. Dla przyjęcia odpowiedzialności za groźbę jest konieczne stwierdzenie, że groźba karalna wywołała u pokrzywdzonego uzasadnione uczucie obawy spełnienia groźby. Obawa spełnienia groźby jest uzasadniona, jeśli pokrzywdzony traktuje groźbę poważnie i uważa, że sprawca może ją spełnić. Nie jest konieczne, by pokrzywdzony miał pewność, że groźba karalna zostanie spełniona. Obawa spełnienia groźby jest trudna do zweryfikowania. Ocena, czy pokrzywdzony w konkretnych okolicznościach sprawy mógł zasadnie obawiać się spełnienia groźby, odbywa się przez porównanie, czy przeciętna osoba o podobnych cechach osobowości uznałaby groźbę za realną i wzbudzającą obawę. Dla przyjęcia odpowiedzialności sprawcy za popełnienie przestępstwa groźby karalnej nie ma znaczenia zamiar popełnienia zapowiedzianego przestępstwa; wystarczy, że zapowiedź popełnienia przestępstwa wywoła u pokrzywdzonego obawę, że groźba zostanie spełniona. Groźba karalna to przestępstwo umyślne, popełnione z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Jest ścigana na wniosek pokrzywdzonego. Sprawca groźby podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. Z praktyki sądowej. Przypisanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo wymaga nie tylko zrealizowania czynności wykonawczych groźby, ale spowodowania stanu, w którym groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ujęty w opisie typu przestępstwa zwrot „uzasadniona obawa” jest zatem warunkiem koniecznym karalności zachowania polegającego na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby jej najbliższej. Uzasadniona obawa, w konstrukcji przepisu art. 190 § 1 Kodeksu karnego, jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywna odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Jeżeli oskarżyciel zarzucił oskarżonemu groźbę bezprawną skierowaną wobec jednej osoby, a sąd skazał go za groźby kierowane do dwóch osób, to sąd wyszedł poza zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia. Z jednej strony postępowanie sądu winno zmierzać do ustalenia, czy pokrzywdzony w rzeczywistości bał się, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona, z drugiej zaś do zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria pozwalające stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, można mówić o usiłowaniu popełnienia tego przestępstwa. Słów „znajdę cię” z pewnością nie można rozumieć jako groźby pozbawienia życia. Słowa te wyrażają groźbę niedookreśloną, nie wyrażającą niczego konkretnego. Upatrywanie w nich groźby pozbawienia życia jest niedopuszczalnym domniemaniem przeciw oskarżonemu (art. 5 § 2

Zgodnie z wprowadzonym do kodeksu karnego art. 190a: „Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”. Aby uznać dane zachowanie za uporczywe nękanie konieczne będzie więc

W świetle obowiązujących przepisów groźba karalna jest przestępstwem, za które można trafić na 2 lata do więzienia. Zgodnie bowiem z art. 190 Kodeksu karnego, ten „kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”.W polskim prawie karnym (art. 115 przez osobę najbliższą uważa się: małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostająca we wspólnym podkreślić, że do popełnienia przestępstwa dochodzi w sytuacji, gdy osoba pokrzywdzona wyraża uzasadnione przekonanie, że może dojść do realizacji groźby, natomiast niezależnie od tego czy sprawca faktycznie ma zamiar tudzież możliwość spełnienia owej popełnienia przestępstwa z art. 190 nie ma również znaczenia, w jakim celu sprawca grozi pokrzywdzonemu oraz jakim przestępstwem (chyba, że sprawca grozi popełnieniem wykroczenia, przestępstwa skarbowego bądź czynu zabronionego przez przepisy prawa cywilnego albo administracyjnego – w tych przypadkach o groźbie karalnej nie bowiem mowy).Groźba karalna może być wyrażana w różnej formie – zarówno w wypowiedzi pisemnej (np. w liście z pogróżkami), w formie ustnej (np. w trakcie rozmowy telefonicznej), jak i w formie gestu. Co więcej, sprawca nie musi grozić pokrzywdzonemu osobiście – do przestępstwa dochodzi również w sytuacji, gdy treść groźby karalnej przekazuje adresatowi osoba karalna należy do przestępstw ściganych na wniosek pokrzywdzonego. Doniesienie o jego popełnieniu należy składać zatem na policji bądź w prokuraturze.

Grzywna do 1 tys. złotych grozi za zaorywanie pasa drogowego. Niestety, wciąż część rolników zwęża w ten sposób drogi publiczne robiąc krzywdę sobie i kolegom po fachu. Nie zawsze takie działania są umyślne, ale wciąż jest ich dużo.

Grzywna jest jedną z kar określonych w kodeksie karnym. Jest to kara o charakterze majątkowym (finansowym). Orzekana jest za przestępstwa, przestępstwa skarbowe, wykroczenia i wykroczenia skarbowe. 1. Grzywna w polskim kodeksie karnym 2. W jaki sposób sąd wymierza grzywnę? 3. Grzywna i jej rodzaje w polskim prawie karnym 4. Uiszczenie grzywny - jakie są zasady? 5. Prace społecznie użyteczne - zastępstwo dla grzywny 6. Areszt i pozbawienie wolności alternatywą dla grzywny 7. Umorzenie grzywny 8. Czytaj również: Grzywna w polskim kodeksie karnymKara grzywny określona jest w art. 33 par. 1 kodeksu karnego. Zgodnie z jego brzmieniem karę grzywny wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki. Jeśli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa zaś 540. Zgodnie z art. 33 par. 3 kk wartość stawki dziennej nie może być niższa niż 10 zł ani wyższa niż 2000 zł. Dla pewnego uproszczenia można więc przyjąć, że minimalna grzywna wynosi 100 zł, maksymalna zaś - zł. W wyjątkowych przypadkach grzywna może osiągnąć nawet złotych!W kodeksie wykroczeń natomiast nie określa się stawek dziennych, w których powinna być wymierzana grzywna. Grzywnę wymierza się po prostu w wysokości od 20 zł do złotych - stawka ustalona jest na podstawie dochodów sprawcy, jego warunków rodzinnych i osobistych, możliwości zarobkowych i posiadanego inaczej wygląda uregulowanie grzywny w kodeksie karnym skarbowym. Na podstawie tych przepisów karę grzywny wymierzyć można w wymiarze od 10 do 720. Natomiast stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać tej kwoty 400 razy. Wartość stawki dziennej zależna jest więc od minimalnego wynagrodzenia za pracę i zmienia się wraz z jaki sposób sąd wymierza grzywnę?Grzywna wymierzana jest dwuetapowo. Najpierw sąd określa ilość stawek dziennych grzywny. Bierze pod uwagę czyn, jaki sprawca popełnił, jego społeczną szkodliwość oraz winę sprawcy. W drugim etapie sąd określa wartość jednej stawki dziennej. Przy tym kryterium bierze pod uwagę możliwości finansowe sprawcy, jego warunki rodzinne i osobiste. Grzywna musi być dla sprawcy dotkliwa, ale możliwa do i jej rodzaje w polskim prawie karnymPolskie prawo karne wyróżnia dwa typy grzywny:grzywna samoistna - jest nakładana na sprawcę wtedy, gdy ustawa przewiduje karę grzywny w przepisie;grzywna niesamoistna - nakładana jest na sprawcę obok kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub też osiągnął korzyść majątkową dzięki popełnionemu grzywny - jakie są zasady?Co do zasady, zgodnie z kodeksem karnym wykonawczym, skazany na karę grzywny powinien ją uiścić w ciągu 30 dni od daty wezwania. Prezes sądu lub upoważniony sędzia wpisuje grzywnę do dziennika należności sądowych, następnie skazanemu wysyłane jest wezwanie do uiszczenia grzywny. Wskazuje się w nim wysokość grzywny oraz termin jej ma również możliwość rozłożenia grzywny na raty lub odroczenia jej spłaty na okres nieprzekraczający roku. W szczególnych przypadkach okres ten może ulec wydłużeniu do lat społecznie użyteczne - zastępstwo dla grzywnyPrace społeczne są formą zastępczą dla grzywny. Sąd orzeka prace społecznie użyteczne z urzędu, za zgodą skazanego lub na wniosek skazanego, obrońcy lub prokuratora. Sąd może orzec prace społeczne w sytuacji, gdy:wymiar wymierzonej grzywny nie przekracza 120 stawek dziennych,ściągnięcie grzywny w drodze egzekucji byłoby bezcelowe,z okoliczności sprawy wynika, że grzywna byłaby nieskuteczna,skazany wyraził zgodę na zamianę grzywny na prace zamianie grzywny na prace społeczne przyjmuje się, że 10 stawek grzywny to miesiąc prac. Prace społecznie użyteczne wymierza się w miesiącach, w wymiarze od 20 do 40 godzin w i pozbawienie wolności alternatywą dla grzywnyKarę grzywny można również zastąpić aresztem lub karą pozbawienia wolności. Pozbawienie wolności stosuje się obligatoryjnie w sytuacji, gdy:skazany miał możliwość, ale mimo to nie uiścił grzywny w terminie,skazany nie podjął zastępczej formy wykonania grzywny - nie zgłosił się na prace społeczne,nie ma możliwości ściągnięcia grzywny w drodze dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny. Orzeczona kara nie może jednak przekroczyć 12 miesięcy, jak również górnej granicy kary pozbawienia wolności za dane przestępstwo. Jeżeli dane przestępstwo nie jest zagrożone karą pozbawienia wolności, wówczas zastępczą karę pozbawienia wolności orzeka się na maksymalnie 6 karę aresztu orzeka się, gdy grzywna została nałożona za wykroczenie. Areszt stosuje się, gdy:ukarany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie użytecznej albo uchyla się od jej wykonania lubzamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub dzień zastępczej kary aresztu równa się grzywnie od 20 do 150 złotych. Kara zastępcza nie może przekroczyć 30 dni grzywnySąd może umorzyć grzywnę w całości lub w części, gdy:skazany z przyczyn od niego niezależnych (np. z powodu ciężkiej choroby) nie może uiścić grzywny,wykonanie kary w formie zastępczej jest niemożliwe lub niecelowe - np. z powodu inwalidztwa skazanego, sytuacji rodzinnej lub stanu zdrowia,zachodzi szczególna okolicznośćz okoliczności sprawy wynika, że wykonanie kary byłoby bezcelowe - istnieje przekonanie sądu o wysokim prawdopodobieństwie bezskuteczności również:Wymiar kary za przestępstwo. Okoliczności łagodzące i obciążającePrzestępstwa publicznoskargowe, wnioskowe i prywatnoskargowe

Groźba karalna należy niewątpliwie do najczęściej popełnianych przestępstw. Odpowiedzialność za ten czyn reguluje art 190 kk – przepis znajdujący się w rozdziale dwudziestym trzecim kodeksu karnego, a więc wśród przestępstw, których rodzajowym przedmiotem ochrony prawnokarnej jest wolność człowieka. Za przestępstwo groźby karalnej art 190 kk przewiduje w paragrafie

. 271 283 123 325 450 64 79 466

jaka grzywna za grozby karalne